Ar beleg forbannet
Le prêtre exilé
 

Cheleuet ur person a eskopti Gwenned,
Pell doh er roanteleah eit er fe forbannet :
Pell eu a gorf doh hoc'h, mes he impinion
A zou perpet gen-hoc'h kerklous 'el he galon.

A oude en amzer kri ha diskonfortuz
Ma on pellet doh hoc'h dre urzeu trueuz,
Dirak men deu-leged perpet holl hou kwelan,
Hag ar hou poenieu de ha noz e ouilan.

0 de lan a c'hlac'har, o de lan a driste !
En dez me distaget o hoc'h, mein bugale ;
0 kimiad glac'haruz ! Keit ha me veveinn
M'em bou sonj aneoud ; biken ne t'ankoueinn !

Aval doh Jeremi pe doh er geh Juived,
Er ger a Vabilon pel amzer sklavehet,
Bamde, enn ur zonjal e holl hou poenieu
Get houlenneu er mor e kaijan men dareu.

Ar ur roc'h azeet, me unon, tal enn od,
E ouilan get glac'har, ha gluban men deu-chod,
A gluban men deu-chod, siouah' ! get men dareu,
Enn ur zonj anehoc'h em oc'h trez er morieu

0 tud vad benniget ! men ema oet arze
Enn amzer euruz hont ha me c'havec'h bamde,
Eit kleuet konz Doue, ha diskarg hou kalon,
Hag eit hou konfortein dre er gomunion !

Ha mem bugale geh ! e pe stad e oc'h-hui ?
Hui em goulen bamde ha n'em c'havet ket mui
M'hou koulan a me zu ; mes, oh ! peh un drue !
N'hec'h ouez ket mui a dad, na me a vugale !

0 keh devedigeu ! petra vou a anehoc'h ?
Piue hou konfortai, piue rei sikour d'hoc'h ?
0 Jezuz ! bugul mad, hou pet sonj anehe,
Hag astennet ho torn e bep amzer d'ehe.

Isprideu euruz, o sent ha sentezed,
Ha hui, rouanez enn nean, chomet get he berpet !
Reit hu 'ehe sikour enn hou oberieu,
Ha reit konfort d'ehe e holl hou zrebileu.

O doar a Vreih-izel, o mem bro glac'haret !
E pe mor a gloe e oud-de bet tolet ?
Gwech-arall e ouez brao, joiuz, ha leuen ;
Bermen te zou mantret, siouah ! ged enn anken !

Ur vanden treitourion hemp fe hag hemp lezen,
E dez de ziorblet ha laket peb-eil-benn ;
Lammet hou dez gen-id holl joieu de galon
Forbannet eskobed, menec'h ha beleion.

Eskobed, beleion ha menec'h, forbannet
Ged el leanezed er vro holl dilezet ;
Tamm oferen bet mui, na tamm sakramanteu,
Hag enn drein e kreskein ebarh hun ilizieu !

Licherieu enn oter, kroez ha kaliz sotret,
Ha get-he ar c'hlehier e pep parrez leret ;
Enn iliz e begin, a he madeu forhet ;
Ag enn armel santel keh Jezuz forbannet ;

Sotret e enn iliz ; laket de varchosi,
Kouls 'el enn oter-vraz de ur dol a zibri ;
Er gwir grechenion, enn dud vad e ouilein,
Hag ar re fall bep le, bep le oc'h ho goanein !

0 men Doue, fachet oc'h a-c'hoz d'hun pec'hedeu !
Ni unan zou kiriek de holl hun poenieu ;
Pa vimp fidel d'e-hoc'h, e vec 'h fidel d'e-omp.
Pelleit omp-ni doh hoc'h, ha hui bella doh omp.

Enn hou gourdrouz, neoah, leun oc'h a vadeleah,
Hag e-kreih hon anken hui genik d'imp er peah.
True ! men Doue ! true ! ni zou hou pugale,
Deuz enn droug han ez groet distolet d'imp arze !

D'er roanteleah holl, d'enn iliz glac'haret,
Dakoret, o men Doue, hou madeleah, abred.
Hou pet true doh omp, o Doue a garante,
Dakoret d'imp er peah, dakoret d'imp er fe.

Pe gourz e vehemp-ni, bugulion ha deved,
Eit hou melein, men Doue, el a-gent, dastumet ?
Pe gourz e tei enn de de sehein hun dareu,
Ha de ganein gloer d'hoc'h enn hun ilizieu ?

0 de a eurusted ! o de lan a zouzter !
Me sonj a zou gen-id peb heur ur ha peb amzer.
0 Doue a vadeleah hastet enn termen-ze,
Eit ma hellinn-me hoah gwelet mem bugale !

Ke, kanen hirvouduz, konfort a me spired,
Ke, ha lar de me fobl, holl me glac'har kalet.
Douget-hi, eled mad, ha leret mad d'ehe,
E ma ha de ha noz holl me sonjeu get-he.

Turhuniel, estik-noz, ged enn amzer neue,
E iehet de ganein doh dor mem bugale ;
Ha perak ne hallan neinjal eue gen-hoc'h,
Eit monet, dreist er mor, bed hon bro, aval hoc'h ?

Ah ! groeit aoel em lec'h, kanet a-bouiz hou penn :
- Dalc'het mad doh er Fe, dalc'het doh hou lezen
Ha groeit d'ehe reskont : - Ni zalc'ho doh er Fe !
Kentoc'h meruel mil gwech eid ankoueat hun Doue ! -



Le sujet

Chanson composée par l'abbé Nourry, recteur de la paroisse de Bignan, dans l'évêché de Vannes, qui s'était exilé par refus de la Constitution civile du clergé, comme de très nombreux prêtres bretons
Il s'adresse aux paroissiens qu'il a quittés, et imagine leur détresse ; il évoque l'image des églises souillées et pillées ; il supplie Dieu de pardonner les fautes qui ont apporté un tel malheur, et attend l'heure où pasteur et troupeau seront réunis pour chanter les louanges du Seigneur

L'air est le même que celui de Gwreg ar c'hroazour


Source

Extrait du "Barzhaz Breizh", le premier grand recueil de chansons bretonnes, publié en 1839 par Hersart de la Villemarqué