Son ar stang
Chanson de l'étang
 

Me ne n'in ket da dal ar stang
Rak eno zo mein a zo ramp
Dibidao trait la dibida
Jop trañ la dibideno


Da dal ar stang me ne n'in ket
Ma dous martolod n'aje ket

Me ne n'in ket de dal ar wazh
Rak eno zo mein hag a c'hlaz

Ar plac'h kaezh pa'z eo arruet
Da gannañ hi zo komañset

Ur miliner laer a zo deut
Goulenn da waskañ en deus graet

Goulennet en deus da waskañ
O plac'h yaouank en ho karañ

"Petra dal, n'oc'h anav'an ket
Ma dous martolod on war c'hed

- Ho tous martolod ne deuy ket
Rak em eus klevet oa beu'et

- Mard eo beu'et ma c'harantez
Me c'houl be'añ beu'et ivez "



Le sujet

"Je n'irai pas à l'étang, les pierres y sont glissantes ; mon cher matelot n'irait pas"

Quand la fille est arrivée, elle s'est mise à chanter ; arrive un meunier, qui commence à la serrer de près. "Votre cher matelot ne viendra pas, j'ai entendu dire qu'il s'était noyé - Si mon amour s'est noyé, je demande à être noyée aussi"


Source

"Kanaouennoù Pobl", chansons recueillies par Alfred Bourgeois dans la deuxième moitié du XIXème siècle ; le recueil a été publié en 1959 à Paris